Fikir ve Sanat

Prof. Rae Langton Birinci kitap: 1097a-1098a. 1.Aristoteles’in sorusu: Başlıca iyi nedir? Đnsan hayatının nihai amacı nedir? Aristoteles’e göre bu iki soru aslında aynıdırlar ve bu amaçla, tekrarlayarak da olsa, böyle bir başlıca iyinin olması gerektiğini iddia eder. Yapılanlarda kendisi için istediğimiz, başka şeyleri de onun için istediğimiz bir amaç varsa ve her şeyi herhangi başka bir şey için tercih etmiyorsak (çünkü bu şekilde sonsuza kadar gider, dolayısıyla arzumuz boş ve boşuna olur), bunun iyi ve başlıca iyi olacağı açıktır. (1094a:20) Verdiği cevap ‘mutluluk’ veya eudaimoniadır. Bu cevap Aristoteles’i bir tür hazcı yapar; aslında oldukça seçkin bir hazcıdır. Buradaki ‘mutluluk’ veya eudaimonia, “gelişme” fikrine “memnuniyet” fikrinden daha yakın durur: bir bitkinin veya hayvanın gelişmesi ile karşılaştırınız. 2.Mutluluk yalnızca kendisi için amaçlanan tek şeydir. Mutluluk amaçlar arasında eşsiz bir konuma sahiptir. Mutluluk yalnızca bir amaç olarak hedeflenen tek şeydir;

Retorik, belli bir durumda, mümkün olan ikna araçlarını kullanma yeteneği olarak tanımlanabilir. Bu, başka harhangi bir sanatın işlevi değildir. Diğer sanatların her birisi, kendi konusuna ait bilgi verebilir yahut iknada bulunabilir: mesela, tıp sağlığın ve sağlıksızlığın ne olduğu; geometri oylumların özellikleri; aritmetik sayılar hakkında. Aynı şey diğer sanat ve bilimler için de vakidir. Ancak biz retoriğe neredeyse bize sunulan bütün konular hakkında ikna araçlarını kullanma gücü olarak bakıyoruz; işte bu yüzden de, teknik özelliği çerçevesinde, retoriğin herhangi bir özel veya belirli bir konu sınıfıyla ilgili olmadığını söylüyoruz. İkna tarzlarının bir kısmı kesinlikle retorik sanatına aitken, bazıları bu sanata ait değildir. Retorik sanatına ait olmayanlardan kastım, konuşmacının sağladıkları değilde daha başlangıçta  (zaten olgusal olarak)  varolanlardır -tanıklar, işkence altında verilen ifadeler, yazılı sözleşmeler ve diğerleri. Retorik sanatına ait olanlar

Aristoteles'in yüzyılımızda yaşamış önemli bir yorumcusu olan Y.R. Simon, konumuzun bu önemli noktasına güzel bir açıklık getirir. O, Aristoteles'in birbirinden ayırdığı iki tür değişimi iki ayrı terimle açıklar. Simon, içinde değişim öncesi niteliğin değişim sonrası nitelik tarafından yok edildiği değişim sürecine 'heteronomic', birinci niteliğin değişim sonrasında da devamının sağlandığı sürece de 'autonomie' adım verir. Yukarıdaki örnekleri bu terimlerle ifade edecek olursak, heteronomic değişim, hem sandalye ve hem de ellerde meydana gelen değişimdir. Buna karşılık autonomie değişim ise buradaki heteronomic değişimin yanı sıra sadece ellerde meydana gelen ve olaya algılama adını vermemize neden olan değişimdir. Bu nedenle Simon "algılama heteronomic değişimin bittiği yerde başlar" der ve söze şöyle devam eder: 'Dokunma olayında, eş zamanlı olan iki değişimden heteronomic olan autonomie olandan daha yaygın ve göze çarpar bir durumda o

METAFİZİK // Aristoteles Felsefe tarihinin en büyük filozoflarından biri Aristoteles ise, Aristoteles'in de tartışmasız Metafizik 'tir. Bir sonraki bölümde ayrıntılı olarak sergileneceği üzere bu esere şimdiye kadar içlerinde Fârâbî, İbni Rüşt, St. Thomas, Albertus Magnus gibi birinci sınıf filozoflar da dahil olmak üzere sayısız düşünür ve yazarlar tarafından küçüklü büyüklü sayısız şerh, haşiye, açıklama yazılmış ve üzerinde en büyük sayıda araştırma ve inceleme yapılmıştır. en önemli ve tarih boyunca gerek Batı Hıristiyan, gerekse Doğu İslâm düşüncesi üzerinde en geniş kapsamlı etkide bulunmuş eserlerinden biri Esas itibariyle Aristoteles'in varlık öğretisi (ontoloji) ve tanrıbilimi (teoloji) içeren bu eser, ayrıca bize onu kuvve-fiil öğretisi, dört neden kuramı, bilimler sınıflaması, bilim anlayışı vb. gibi çeşitli konular hakkındaki görüşlerini sergilemektedir. Bunun dışında onda Aristoteles'in Platon'un idealar kuramının son derece geniş ve ayrınt